Այս պատմությունը մի հյուսնի մասին էր։ Թագավորը նրան հրամայել էր, որ նա տասնմեկ հազար տասնմեկ հարյուր տասնմեկ գրվանքա փայտի լավագույն սղոցուքը տանի պալատ, թե չէ գլխից կզրկվի։Իսկ նա հույսը կորցրել էր, նա իր վերջին օրը քեֆ էր անում, ուտում, խմում։Իսկ առավոտյան նրա դուռը թակում են և նա արդեն հասկացավ, որ գնում է մեռնելու, բայց երբ դուռը բացեց, նրան ասացին թագավորը մեռել է դագաղը սարքեցիր։

Այս առակը սովորացնում է որ հույսը չի կարելի կորցնել։